-प्रकाश थापा

परिक्षा नजिकिदै थियो, बाहिरबाट आउने आवाजले मेरो ध्यान विचलित होला भनेर सिसाको ढोका बन्द गरि एक चित्त भएर किताव पानातिर ध्यान दिँदै गएँ । रातको समय बिस्तारै बढ्दै थियो । कोलाहल वातावरण सुनसानमा परिणत हुदै थियो । बन्द सिसाको झ्यालमा पानीका थोपाहरुको दृश्य बन्दै थियो, यसै बिचमा झ्यालको ढोका थोरै खुल्ला गरेर विस्तरामा पल्टिन मन लाग्छ र म त्यसै गर्छु ।

जिन्दगी भनेको व्यक्तिको सिङ्गो स्वरुप हो जसलाई जसरी परिभाषा दियो त्यसरी नै परिभाषित हुन्छ । जिन्दगीलाई प्रेम र संघर्षको रुपमा पनि परिभाषित गर्न सकिन्छ । किनकि जिन्दगीलाई प्रेमले पनि पूर्ण रुपमा मोडिदिन्छ । जिन्दगी एक सागर हो जहाँ आएको आँधिले छालको उत्पति गरेझै, जिन्दगीमा पनि विभिन्न बाधा अवरोह आई जसले जिन्दगीलाई सोचाई भन्दा पर पुराएर हुत्याईदिन्छ । 

जिन्दगीलाई सफल र असफल पार्नमा प्रेमको आधीले जिन्दगीलाई उथलपुथल पारिदिन्छ । किनकि प्रेममा आसा हुन्छ जब प्रेम ढल्छ आशा मर्छ अनि बिलासाले बढवा पाई जिन्दगी तितरवितर हुन्छ । कसैको जिवन विना संघर्ष, विना कसरत अति शुन्दर भएर सजिएको हुन्छ भने कसैको संघयर्षका बाबजुत पनि फोहोरका टोकरीमा फ्याँकिएका । को चाहदैन जिन्दगीलाई सफल बनाउन, को चाहन्छ जिन्दगी वर्वाद बनाउन, तर जिन्दगी सोचेको बाटोमा नहिँडिदिदा  बहुसंख्यक जीवन वर्वाद बनेर फ्याँकिन बाध्य छन् । कति संघर्ष गर्ने जिन्दगीमा संघर्षको कुनै सिमा छैन । यस्तै भावना मनमा तरङ्गीत भइरहदा लगभग निद्रादेवीको काखमा पुग्न लागेको हुन्छु म । 

म तकिया मुनिबाट सुमधुर संगीतले ध्यान आकर्षित गर्छ , त्यो मोवाइमा बजेको संगीतलाई निरन्तरता दिन मन लाग्छ तर मेरो साथीले फोन भएकाले हतार हतार फोन रिसिभ गरेर कुरा गर्छ तर साथीसँग कुनै त्यस्तो विशेष कुरा हुदैन तर उसले कहिले काँही गर्ने फोनको कुरामा मेरो मन चञ्चल भइरहन्छ । एकैछिनमा कुरा बन्द गर्छु र एक गिलास पानी पिउछु । अनि सम्झन्छु अघी मनमा बगेका भावनाहरु र आफै माथि यस्तो प्रश्न स्थापित हुन्छकि आज म यो के सोचिरहेछु, मेरो मनमा किन आज यस्तो कुराहरु आईरहेछ ? र आफै शान्त हुँदै सोच्छु सायद मैले जिन्दगीको महत्व बुझ्न खोज्दैछु । 

जे भएपनि मलाई निद्रादेवीले सिरक ओढ्न आग्रह गरिरहेको अनुभवमा पर्छु र निद्रादेवीसँगको सामिप्यतामा बाँधिन पुग्छु । म निद्राको अचेतनामा पुगेको मलाई थाहै हुँदैन । तिमीलाई मैले के नै पो भन्न सक्छु । गर्न पो के सक्छु ? तर मैले तिमीलाई चाहन्छु भन्ने कुरा त तिमीलाई पहिले नै थाह छ, मैले माया गर्छु भन्ने थाहै छ किनकि तिमीसँग यस्तो सम्बन्धको कुरा नगरेपनी यस रुपमा भईसकेको छु यो तिमीले पनि बुझेकी छौ । 

 भनिन्छ नि "love does not keep a record of wrongs" तर मैले यसरी तिमीसँग "wrong record" बनाउन चाहेको छैन र तिमीलाई समय अनुसार नजिक हुने र कर्ममा भर पर्ने भविष्य भन्दा अघि बढेर कुनै बाचामा बाँधेर यात्रा गर्न चाहेको पनि हैन । अन्धा प्रेमीहरुले प्रेमीकाको हात समाएर म तिम्रो लागि जे पनि गर्न सक्छु भन्दै आश्वासन दिन्छन तर म तिमीलाई त्यसरी केहि भन्न र गर्न सक्दैन यद्यपी यो मेरो कमजोरी नै किन नबनोस् । तर म सक्छु यति मात्र कि तिमीलाई सदा सदा माया गर्न यदि तिम्रो साथ पाउछु भने । र तिमीलाई यो पनि सम्झनाहोस मेरो प्रेम तिमीले स्वीकार्नै पर्छ भनेर म भन्दिन यो तिम्रो नितान्त व्यक्तिगत कुरा हो । भन्न मन लाग्छ "दृष्टिमा गाँसिएकि, आखाँमा रुमलिएकि, मष्तिष्कमा छिपेकि, मुटुमा ढड्किएकि, भावनामा सल्वलाएकि, ह्दयमा झङ्कृत र हरेक पल सम्झनाका तरेलिमा तरङ्गित हुने मेरी प्रिय" तर मलाई यो अधिकार दिइसकेकि छैनौ । 

तिमीलाई देखेपछि म द्विवीधामा परेँ, नशा सुराको हुन्छकि कुराको ? भय छुराको हुन्छकी चुराको ? छुरा चुरामा हुन्छ कि कुरामा ? प्रकाश सृष्टिमा हुन्छकि दृष्टिमा ? माया मुटुमा हुन्छ कि भावनामा ? प्रेम हृदयमा हुन्छ कि मष्तिष्कबाट हुन्छ, कि आँखाबाट ? तिम्रो व्यक्तित्व आभास भन्दा अस्पष्ट र रहस्यपूर्ण विम्वबाट म समयको प्रवाहसँगै प्रभावित हुदै गइरहेको छु ? तिम्रो रहस्यमयताको गुल्थी सुल्झाउन सक्ने क्षमता तिमीभित्र पनि छैन होला । छ त ? 

तिमी आफ्नो कोमलता र बाध्य मृदुलताभित्र अत्यन्त हठ लिएर जिवन पथमा हिडिरहेकि छ्यौ । होइन त ? तिम्रो बाटो हिड्न सक्ने को ? तिम्रो बाटो मोड्न सक्ने को ? उत्तर तिमी आफै हो । तिम्रो बाटोमा सधै तिमी नै हुन्छ्यौ, होईन र ? त्यसैले त होला तिमी चुम्वकको समान ध्रुवझै मबाट विकर्षित हुन खोज्छ्यौ र स्वतन्त्र चुम्वक उत्तर दक्षिण र हेझैव उत्तर दक्षिण छेऊ । उत्तरको सगरमाथा अरुभन्दा अग्लै त छ होइन त ? तिमी निर्मलमा ठोकिएको प्रकाश किरण झै मबाट आवर्तित नै छौ होइन त ? हुन त म प्रेम यात्रा पार गरेको व्यक्ति त होईन तर पनि केहि चेतना मसँग छ त्यसैले त भन्छु जिवन समर्पणको लागी होइन यो त सार्थकताको लागी हो । 

आमाको कोखबाट जन्मिएर सुरु भएको मेरो जीवन म कसैलाई समर्पण गर्न सक्दिन तर म सधै यसलाई सार्थकतामा रुपान्तरण गर्न प्रयास गर्ने कुरामा चुक्न सक्दिन । यदि तिमीलाई मेरो प्रेमानुरोध स्वीकार्य छ भने म यसलाई सार्थक तुल्याउन लागि पर्ने कुरामा दुई मत छैन । तर हातमा मिलाएर अघि बढ्न तिमी पनि पछि पर्नु हुदैन् किनकि म एक्लै सफल हुन सक्दिन । र अर्को कुरा प्रेम "Successful & Sustainable with Satisfaction" हुन सकेन भने पक्कै पनि यसले सार्थकता पाउन सक्दैन होईन र ? 

मैले चाहेको प्रेमीका नपाएर भौतारिरहेका मान्छेहरुलाई प्रसस्तै भेटेको छु र उनिहरु बियोगका पिडा भन्दै नराम्रा काममा लागेको पनि देखेको पनि छु अझ वियोगका सङ्गीतहरुसँग तर सङ्गीत भएर सर्मपण भाव व्यक्त गरिरहेका मान्छेहरु पनि यहाँ धेरै छन् तर तिमीले मेरो यो प्रेम स्वीकार नगरेपनि मेरो जीवनमा कुनै असर पर्ने छैन किनकि मेरो जीवन कसैलाई समर्पण गरेर बाँच्न सक्दिन । मेरो जिन्दगीको पनि आफ्नै छुट्टै महत्व पक्कै छ । र जीवन असफल कुराको पछि डौडिरहदा अरु धेरै अवसर गुम्न सक्छन् भन्ने कुरा मैले राम्ररी बुझेको छु । तर तिमी मेरो सम्झनामा भने सधै हुनेछ्यौ । 

तिम्रो मौनतले मेरो प्रेम अस्विकार गरेको भाव बोकेको हो भने म तिमीलाई पनि यहि कुरामा प्रेरित गर्न चाहन्छु तर आफुलाई नै निचोरेर म तिम्रै ह्दयको द्वारसम्म आएर एउटा अलख जगाउन लागिरहेको छु । क्षितिजभरी स्वागतद्घारहरु खडा गरेको छु ह्दयभरी आशा जगाएको छु । तिम्रै लागी मुटु मष्तिष्क ह्दयमा संसार निमार्ण गरेको छु । त्यहाँ कुनै लज्जावती पनि लजाउनुपर्ने छैन किनकि त्यहाँ उष्णता छैन । त्यहाँ कुनै वम र वारुदको पड्काई छैन किनकि त्यो शान्ति क्षेत्र हो । त्यसैले मेरो निर्णयमा तिमी जस्तै भएपनि एउटा निर्णय देऊ जुन निर्णयबाट अलिकति माया साचु मुटुको लागि, अलिकति छायाँ साँचु शरिरका लागि र तिमी नहुँदाको विषादमा छलिएका सारा गोरेटाहरुलाई आफुमा जोडु र जीवनको एउटा मोड खोजुँ । 

ल हेर म त धेरै बोलेछु, तिमी किन नबोलेकि बोलन, मेरो कुरा तिमीलाई राम्रो लागेन हो । भोको पेटमा सुतिरहेको म सपनिको पर्दामा उनीलाई भेट्छु र उनीलाई प्रेम प्रस्ताव गर्ने कुरा मेरो दिमागमा धेरै पहिले देखी भएको हुँदा आज सपनिमा भएपनि पुरा गरेको अनुभव मलाई भयो ।

तर अन्त्यमा उनलाई केही बोल्न आग्रह गर्दा उनी टाढा गईन् र चर्को आवाजले उनलाई बोलाउदा पनि उनी क्षितिज पारी पुगिन् । उनी कता गईन भन्ने कुराले मलाई डर लागेछ क्यार । म उनको नाममा पुकारी रहेको अवस्थामा निद्राबाट झस्किएँ र आँखा खोलेँ । सुनसान वातावरणमा जस्तो आवाजको कल्पनामा गयो, त्यस्तै आवाज सुनेको भान मलाई भयो । रातको त्यो समयमा एक गिलास पानी पिएर पुनः म निद्रामा पर्न बाध्य भए किनकि मेरो निद्राको समय पुगेको थिएन । 

भोलीपल्ट विहानी मिर्मीरेसँगै मेरो आँखा खुल्छ र रातको त्यो सपनीलाई स्मरण गर्छु र विपनीमा पनि अब उनलाई चाडै भेटेर त्यही भन्ने लक्ष्य बनाएर दैनिक कार्यमा लाग्छु । थाहा छैन उनको प्रतिक्रियामा कस्तो हुने हो ? मेरो आर्दशको प्रेममा म सफल हुन्छु या हुँदिन मलाई थाह छैन । तर भन्न मन लाग्छ कोही पनि कसैको लागि मरिहत्य नारौँ अन्जानमा उसको/उनको लागी समर्पीत बन्न नखोजौँ किनकि एकतर्फी प्रेमको समर्पणमा घाटा सिवाय अरु केही छैन ।

जुभुङ, गुल्मी । 

(सम्पूर्ण तस्बिरहरु ईन्टरनेटबाट लिईएका हुन् )