-कल्पना पौडेल 'जिज्ञासु'

टिक टिक टिक
फेरी फोनको घन्टी बज्यो
फोन उठाउदै हेल्लो भने
मेरो  छोरा (सोनु) थियो
हेल्लो ममी हजुर कहिले घर आउने?
उही पुरानै सवाल
उफ्फ्फ्फ
मेरो पनि त्यही पुरानै जवाफ
अर्को साल आँउछु बाबु
हरेक साल त्यही अर्को साल
पर्खेर बसेको छ त्यो अबोध बालक
मनभरी धेरै आशा सँगालेर
टुकु टुकु हिँड्थ्यो मेरो सोनु
त्यही बेला जब म प्रदेश लागेकी थेँ
तोते बोलिमा आमा भनेको पनि
यसै फोनबाट सुनेकी थिए
कुरा गरुन्जेल त सँगै भएको
र
उस्को गाला सुम्सुमाएको
आभास गर्दै गहभरी आँशु पार्छु
कस्तो होला मेरो मुटुको टुक्रा
कल्पनामा बहकिन थाल्छ मन
भाबुक हुन्छु स्पर्सले छुन नपाउँदा
भक्कानिन्छ, छाती चिरिन्छ
कठै!
यि सवालको के जवाफ दिउँ म
अर्को साल आँउछु भन्दा भन्दै
बर्षौँ बित्यो नि ममी
कस्तो हुन्छ र त्यो धन?
सन्तानको माया भन्दा पनि ठुलो ??
कसरी सम्झाँउ
मेरा बाध्यताहरु सन्तानबाट टाढिनाको
पिडा ब्यथा त्यो मासुम बालकलाई
उफ्फ्फ्फ
लामो श्वास फेर्छु
सात साल हुँदा पनि अझै होमसिकले
छोडेको छैन मलाई

सालहरु आउँछन जान्छन
क्यालेन्डरका रङिन पानाहरु
च्यातिएर फ्याँकिन्छन
न त म घर फर्किने दिन आउँछ
न अर्को साल आउछु भन्न नै छोड्छु

भै गो ममी सधैं मलाई यसरी नै ढाँट्नु
हुन्छ किन आउनु पर्‍यो र बिदेशमै
रमाइलो होला रमाएर बस्नुस् भन्दै
फोन काटिन्छ उताबाट
अनी
म पनि आफु माथिको यो जिम्बेवारीको
बोझ एक पलका लागि कतै मिल्काउन
पाए कस्तो हुन्थ्यो होला भन्दै आफ्नो
लाचार र बिवश किस्मतलाई धिक्कार्दै
भुँईमा थ्याच्छ बसेर
रुन थाल्छु
सुँक्क सुँक्क गर्दा गर्दै
डाँको छोडेर
यसरी नै बितेका छन मेरा
प्रबासी दिनहरु.......


गैंडाकोट ४ नवलरासी
हाल इजरायल